انواع فرانچایز ها و نمایندگی ها در صنعت فست فود

فرانچایز معمولاً به شخص یا شرکتی گفته می شود که مجوز اداره مشاغل تحت نام تجاری کمپانی اصلی را که با علامت تجاری توسط صادر کننده فرانچایز ( کمپانی مادر) شناخته می شود ، دریافت می کند. اولی فرانچایز را از دومی خریداری می کند. حق فرانچایز در هر شرایطی باید از قوانین و مقرراتی که توسط کمپانی مادر وضع شده است پیروی کند و معمولاً فرانچایز باید حق امتیاز خودش را که در حال کار کردن با نام برند مادر است به حق امتیاز دهنده پرداخت کند.

در این مقاله ، ما در مورد اینکه چرا فرانچایز یکی از بهترین روش های گسترش تجارت رستوران شما است و در مورد مدل های مختلف  فرانچایزهای موجود در صنعت فست فود صحبت خواهیم کرد.

چرا باید Franchising رستوران را در نظر بگیرید

فرنچایز یا اعطای نمایندگی رستوران اساساً برای گسترش تجارت و توزیع کالاها و خدمات برای پاسخگویی به تقاضای بالاتر مصرف کننده استفاده می شود. این یک رابطه بین مالک برند (کمپانی مادر) و اپراتور محلی(شعبه دار) است که به طور ماهرانه تجارت از قبل تاسیس شده را گسترش می دهد. قبل از شروع بهره برداری از حق فرانچایز شعبه دار بنا به موارد قرارداد پرداخت مورد نیاز برای راه اندازی و خرید تابلو و استفاده از نام کمپانی مادر را انجام می دهد یا متعهد می شود که پرداختی را به فرانشیز یا شرکت وابسته خود انجام دهد که بازهم تمامی این موارد منوط به بندهای قرارداد می باشد.

اکنون ، فست فود و QSR یکی از شکوفا ترین قالب ها در جهان هستند. برندهای بین المللی و همچنین برندهای محلی که می خواهند در سراسر کشور خودشان و یا در منطقه جغرافیایی بزرگ تر گسترش پیدا کنند ، به راحتی مدل فرانچایز را می پذیرند زیرا فرانچایز این اجازه را می دهد که کسب و کار شما بزرگ تر شود و گسترش پیدا کند.

انواع مقیاس پذیری مدل فست فود

چهار نوع مدل فرنچایز فست فود که می توانند رستوران های فست فود و سرویس های سریع فست فود را به قله های جدیدی از موفقیت برسانند به شرح زیر است:

1. مدل فرانچایز مستر

فرانچایزهای بین المللی نقش بسیار غالب در بازار مواد غذایی دنیا و علی الخصوص خاورمیانه دارند. در مدل Master Franchise ، سرمایه گذاری فقط به توسعه تامین کننده ، آموزش حق امتیاز ، ارزیابی موقعیت مکانی و هزینه مشاوره محدود می شود.

بر اساس توافقات انجام گرفته، خرده فروش یا شعبه بین المللی حق امتیاز را از برند مادر که تجارت را اداره می کند ، می گیرد. به نوبه خود، شرکت مادر می تواند محل های فروش را خودش باز کند (محل ها را خودش خریداری کند مانند مک دونالد که علاوه بر صنعت فست فود در صنعت املاک به واسطه شعبه های خود هم فعالیت می کند) یا با حق امتیازهای فرعی که به نوبه خود تحت برند تجاری  Franchisor ( کمپانی فرانچایز دهنده یا همان کمپانی مادر) باز می شود توافق کند. در صورت وجود قرارداد بین آن ها ، نمایندگی براساس امتیازات خاصی ، به عنوان مثال ، درصد مشخصی از فروش ، حق امتیاز یا فرانشیز را از حق امتیاز فرعی دریافت می کند. برندهای مشهوری که از مدل Master Fast Food Franchise پیروی می کنند Domino’s Pizza، McDonald’s، KFC، and Pizza Hut هستند.

مزایای مدل مستر فست فود

 از آن جا که شخصی که تجارت را اداره می کند یک متخصص محلی است ، از ارتباط و درک بهتری از فرهنگ و جغرافیای آن محل برخوردار است. این دانش عمدتا می تواند برای استفاده از منابع موجود در کشور و مقیاس بیشتر تجارت مورد استفاده قرار گیرد.

مسئولیت کمپانی مادر است که آموزش را به کارمندان رستوران ارائه دهد. اگر هنوز به آموزش نیاز باشد ، حتی پس از بهره برداری از رستوران ، Franchisor هنوز مجبور به آموزش نیروها است. این کار برای اطمینان از سازگاری در همه فروشگاه ها انجام می شود ، زیرا نام برند Franchisor در معرض خطر است.

 از آن جا که فرانشیز دانش پیچیده ای از کشور در مورد عملکرد طعم دهنده در یک قسمت خاص از کشور دارد ، لازم است بلافاصله این دانش را به شرکت اصلی منتقل کنند. اگر Franchisor فکر کند که طعم ها را می توانند درست کند و مورد پسند تیم تحقیق و توسعه قرار بگیرد ، شرکت مادر می توانند یک منوی منطقه ای یا محلی برای آن شعبه خاص ایجاد کنند. در این حالت ، آن شعبه در عملیات رستوران حرفی برای گفتن دارد و در واقع جایگاه بالاتری نزد مدیران پیدا می کند. با این حال ، تصمیم نهایی با کمپانی مادر است که آن را درست کند و  یا نه. به عنوان مثال ، زنجیره های مک دونالد در تایلند دارای منوی متفاوت از موارد موجود در هند است.

2. مدل متعلق به شرکت و شعبه

این مدلی است که در آن شرکت بین المللی امتیاز دهنده دفتر خود را در کشور تأسیس می کند و در راه اندازی تجارت به صاحب امتیاز کمک می کند. کمک آن ها بیشتر از مدل مستر است و به راه اندازی دفتر ، توسعه و مدیریت تأمین کننده گسترش می یابد. دفتر نمایندگی تیمی دارد که از نزدیک با شعبه دارارن  در کشور همکاری می کند و مسئولیت ایجاد تصویر برند در آن کشور و در آن منطقه خاص را بر عهده دارد.

3. مدل مالکیت 100% شرکت مادر

در مدل کاملاً مالک ، برندها تجارت خود را با سرمایه گذاری شخصی راه اندازی می کنند. این مدل تضمین می کند که مارک ها بر کسب و کار تسلط کامل دارند. این مدل نیاز به سرمایه گذاری بالایی دارد و بنابراین مستعد ریسک مالی بسیار بالایی است. در این مدل شرکت مسئول کلیه جنبه های کسب و کار مانند ایجاد تصویر تجاری ، تولید محصول ، بازاریابی، کنترل کیفیت و غیره است.

4. سرمایه گذاری مشترک

در این مدل یک برند و نام تجاری بین المللی و بزرگ تر با یک سرمایه گذار و یا نهاد محلی وارد شراکت می شوند. یکی از اصلی ترین اهداف این مدل ریسک کمتر مالی است. شخصی که در خواست شراکت را به شرکت مادر داده است شناخت خوبی نسبت به بازار محلی خودش دارد، با ذائقه ها آشناست و املاک و مستقلات در کشور خودش دارد. با توجه به این مورد برند مادر می تواند رشد سریع تری نسبت به مدل های دیگر داشته باشد و این مدل می تواند با مدل مستر همراستا و همسو شود به صورتی که از هر دو مدل در راستای یک هدف استفاده شود.