تاریخ همبرگر پر از دروغ است.

خب رسیدیم به سراغ همبرگر.

این تکه گوشت دوست داشتنی که در میان دو نان قرار گرفته است.

با آن طعم و بوی دلربای خود هوش از سره انسان می‌برد.

اما داستان این کوچک خوش مزه پر از دروغ است.

این بار یکی از خبرنگاران واشنگتن پست، اریک افگانگ، به سراغ این داستان رفته که نشان می‌دهد داستان ابداع همبرگر به این آسانی ها نبوده است.

متنی که در ادامه می‌بینید خلاصه‌ای از همان متن واشنگتن پست است.

با ما در این ماجراجویی همراه باشید.

برگر، داستانی پیچیده و پر از دروغ

یکی از داستان‌های معروف این است که در سال 1900 یک مشتری به Louis’ Lunch در نیوهیون، کاننیا رفت و چیزی خواست که بتواند در حال حرکت بخورد.

مالک آن رستوران، لوئیس لاسن با دادن یک تکه از استیک‌های رستوران بین دو تکه نان تست، بداهه‌سازی کرد.

مشتری ناهار خود را دریافت کرد و تااادااا... جهان ساندویچ همبرگر را دریافت کرد.

این داستان بارها توسط اهالی کنتیکت و نشریات ملی تکرار شده است، اما اخیراً شواهدی پیدا کردم که درست نیست.

در ژانویه داستانی نوشتم که سوالاتی را در مورد جایگاه Louis’ Lunch به عنوان زادگاه همبرگر ایجاد کرد.

با این حال، من نتوانستم به طور قطعی این ادعا را رد کنم.

پس از پخش داستان، خواننده‌ای به نام توماس پیراگوستینی برای من ایمیلی فرستاد که حاوی یک سری آگهی‌ مربوط به بهار 1894 (میلادی) بود که در روزنامه شینر در تگزاس چاپ شده بود.

آن آگهی‌ها تبلیغاتی بود برای «ساندویچ‌های استیک همبرگر» که در یک سالن محلی سرو می‌شد.

این اطلاعات اولیه برگر به من انگیزه داد تا عمیق‌تر کاوش کنم، و از آن زمان تاکنون بیش از ده‌ها مرجع روزنامه که در آن ها به همبرگر در دهه 1890 اشاره شده بود پیدا کردم، از جمله در ویرجینیا، ایلینوی، آیووا، نبراسکا، نوادا، نیویورک، کالیفرنیا و هاوایی.

این یافته‌ها ادعای ناهار لوئیس را رد می‌کند و نشان می‌دهد که سایر داستان‌های منشا برگر نیز درست نیستند.

در ویسکانسین، بسیاری ادعا می کنند که همبرگر توسط چارلی ناگرین اختراع شده است، که ظاهراً در نمایشگاهی در سال 1885 در سیمور، یک تکه استیک را بین دو تکه نان فروخته است.

در آتن، تگزاس، عنوان «خالق همبرگر» به فلچر دیویس، که ظاهراً آن را در دهه 1880 ارائه کرد، اعطا شد.

دیگر داستان‌های منشا برگر را می‌توان در نیویورک، اوکلاهما و جاهای دیگر یافت، اما آن ها فاقد مستندات کافی هستند.

به نظر می رسد گوشت خرد شده ای که بین یا داخل نان سرو می شود تقریباً به قدمت تمدن بشر است.

جورج موتز، فیلمساز و نویسنده ای که در این زمینه تحقیقات بسیاری کرده است، می گوید:

"یک کتاب آشپزی رومی قرن اول بعد از میلاد به نام آپیسیوس دستور پختی دارد که به طرز مشکوکی به همبرگر مدرن نزدیک است، یک نان گوشت چرخ کرده مخلوط شده با مغزهای خرد شده و به شدت تند و پخته شده."

در اواسط دهه 1700، "هنر آشپزی ساده و آسان" توسط هانا گلس دستور "سوسیس هامبورگ" را ارائه کرد که روی نان برشته سرو می شد.

در آلمان، غذایی وجود داشت به نام Rundstück Warm حداقل تا سال 1869 رایج بود و شباهت بسیاری به همبرگر امروزی داشت.

اما به نظر می رسد پدر واقعی همبرگری که امروزه می شناسیم، غذای ارزان قیمتی به نام استیک همبرگر است که در اوایل دهه 1870 در منوهای غذایی آمریکا ظاهر شد.

البته در منویی که ظاهراً از دلمونیکو در شهر نیویورک در سال 1834 تهیه شده بود، این غذا فهرست شده بود که در نهایت معلوم شد تقلبی بوده است.

این غذا شامل گوشت چرخ‌کرده و پیاز بود که در بشقاب سرو می‌شدند، نه نان و ظاهرا نام خود را از گاوهایی که در حومه شهر هامبورگ بزرگ شده بودند، گرفته بودند که گوشت خود را از آنها تهیه می‌کردند.

در اصل، گوشت با دست چرخ می شد، اما وقتی چرخ گوشت در اواخر دهه 1800 بیشتر در دسترس قرار گرفت، استیک همبرگر نیز افزایش یافت.

در دهه 1880، استیک های همبرگر در رستوران های سراسر ایالات متحده موجود بود و اغلب این استیک ها در مکان هایی سرو می شد که نان و ساندویچ نیز سرو می شد.

با توجه به اینکه استیک های گوشت و نان همیشه در کنار یکدیگر بودند، می‌توان گفت که بوجود آمدن همبرگر یک اختراع نبود بلکه یک تکامل طبیعی از خوردن غذا بوده است.

در اواخر دهه 1880، استیک همبرگر در سراسر ایالات متحده رایج بود.

در سال 1887 یک مسافرخانه در نیویورک "یک کاسه قهوه، استیک همبرگر و نان" را به قیمت 10 سنت تبلیغ کرد.

چند سال بعد، در سال 1891، Boston Globe آگهی یک قصابی را منتشر کرد که تبلیغ یک کتاب آشپزی بود که دستور «همبرگر روی نان تست» هم در آن وجود داشت.

در نسخه 25 ژوئیه 1893 مجله Reno Gazette-Journal اعلام شد که فردی به نام تام فریکر پیشخوان ناهار در سالن محلی را به عهده گرفته است و خاطرنشان کرد: "تام به توانایی خود در تهیه ساندویچ همبرگر افتخار می کند."

همانطور که عمیق‌تر در تاریخ برگر جستجو می‌کردم، متوجه شدم که اندرو اف. اسمیت، مورخ، برخی از این ارجاعات برگر را از دهه 1890 در کتاب خود، "همبرگر: تاریخ جهانی" در سال 2008 مورد بحث قرار داده است.

لوسی لانگ، فولکلوریست (عوام شناس)، می‌گوید که داستان‌های متزلزل از غذاهای تاریخی برای داشتن مقام اول «اول» فراتر از داستان‌های همبرگر است.

لانگ توضیح می دهد که داشتن عنوان "اولین" از هر غذایی به جذب مشتری کمک می کند.

این بود داستان همبرگر.

نتیجه گیری با شما.