پیتزا، یک اثر هنری است.

شاید باورتان نشود که پیتزایی که سفارش می دهید و میل می کنید یک اثر هنری است. کاملا جدی. یونسکو، بازوی فرهنگی سازمان ملل، در سال 2017 اعلام کرد که سنت pizzaiuolo یک میراث فرهنگی ناملموس بشریت است.  اکنون می توانید بگویید که چرا دنیا و مردم دنیا به این حد علاقه به پیتزا دارند. زیرا سازمان ملل نیز رسماً تشخیص داد که تهیه پیتزا نوعی هنر و فرهنگ است.

یک قطعه از تاریخ در دستان شما

داستان پیتزا از ناپل شروع شد. از سال 600 پس از میلاد و در یک شهری که برای یونان بود. ما امروزه این شهر را با نام ناپل میشناسیم. این شهر اگرچه به عنوان یک شهر پر رونق در کنار آب شناخته می شد ، اما شهری بود با انبوهی از افراد فقیر و کارگر  کارگران از آنجا که به طور مداوم مشغول بودند ، به غذای ارزان قیمتی نیاز داشتند که به سرعت قابل مصرف باشد. بنابراین ، نان های تخت با مواد پرشده مختلف ، که برای هر وعده غذایی خورده می شد و توسط فروشندگان خیابانی فروخته می شد، این نیاز را برآورده می کرد. آن نان تخت به همراه مواد پرشده، پیتزا بود.

هنر "Pizzaiuolo" ناپلونی یک روش آشپزی است که شامل چهار مرحله مختلف مربوط به تهیه خمیر و پخت آن در اجاق گاز با چوب  و در نهایت شامل یک حرکت چرخشی بر روی خمیر توسط نانوا است.

این عنصر از ناپل ، پایتخت ناحیه کامپانیا ، جایی که اکنون حدود 3000 پیتزا یولی در آن زندگی می کنند و پیتزا را به همان شیوه سنتی درست می کنند ، سرچشمه می گیرد. Pizzaiuoli یک حلقه زنده برای جامعه مربوطه به آن است. جامعه ای شامل آشپزان، نانوایان و مردم محلی. حتی در بعضی از خانه ها هم شما می توانید همان Pizzaiuolo سنتی و اصلی را پیدا کنید. Pizzaiuolo به مانند پلی ارتباطی بین نسل ها است. پلی که نسل های جدید را به نسل های قدیمی پیوند می دهد و می تواند سنت های قدیمی را برای نسل جدید احیا کند.

در این سنت 3 دسته اصلی وجود دارد.

1. استاد یا Master Pizzaiuolo
2. Pizzaiuolo
3. نانوا

این عناصر اجتماعی  تبادلات بین نسلی را پرورش می دهند، شخصیتی جالب و جذاب را به خود اختصاص می دهند و با Pizzaiuolo در مرکز "bottega" هنر خود را به اشتراک می گذارند. انجمن Pizzaiuu ناپولی هر ساله دوره هایی را با هدف تضمین تاریخ ، ابزارها و فنون این هنر برگزار می کند تا از حیات آن و حیات پیتزا اطمینان حاصل کند.

انواع Pizzaiuolo

پیتزای سنتی ناپلی ، دو نسخه کلاسیک دارد.

یکی مارگریتا با گوجه فرنگی ، موزارلا ، روغن و ریحان است که همان رنگ های قرمز و سفید قرمز با پرچم ایتالیا دارد و گمان می رود نام آن به نام ملکه مارگیترا ساووی ایتالیا باشد و دیگری مارینارا است که با گوجه فرنگی ، سیر ، پونه کوهی و روغن درست می شود.

چرخش خمیر در Pizzauolo یکی از مهم ترین و جذاب ترین قسمت ها است. انجمن پیتزا ناپلی میگوید که این چرخش ریشه در درهه 1700 بعد از میلاد دارد.

پیتزا در مسیری جدید.

گفتیم که پیتزا برای اولین بار توسط ایتالیایی هایی که به آمریکا مهاجرت کرده بودند به آمریکا آورده شد. در آن زمان پیتزا در ناپل جزو غذای طبقه متوسط جامعه بود و محبوبیتی آن چنانی در بقیه کشورها نداشت. مهاجران ایتالیایی ابتدا در خانه های خود پیتزا درست می کردند و قبل از اینکه G. Lombardi’s اولین پیتزا فروشی را در سال 1905 ، در نیویورک افتتاح کند ، ایتالیایی ها پیتزا را در مغازه هایی غیر مجاز (منظور از غیر مجاز این است که آن ها در آن زمان رستوران و یا فست فودی نداشتند که پیتزا را در آنجا ارائه کنند.) می فروختند.

با استفاده از این پیتزا فروشی های آمریکایی ، پیتزایی که ما امروز میشناسیم درست شد. در حالی که پیتزا قبلاً یک غذای طبقه کارگر در ناپل (محل تولد آن) بود ، این غذا انقلابی در صنعت غذا در ایالات متحده ایجاد کرد و یکی از این دلایل این بود که کارگران می توانستند با پول روزانه خود یک وعده پیتزا خریداری کنند و مهم تر از آن میتوانستند آن را در هنگام رفتن به سمت محل کار خود میل کنند. نکته دیگر شکل پیتزا نیویورکی است. برای خوردن این پیتزا دیگر لازم نبود شما یک پیتزای کامل را خریداری می کردند بلکه چون به شکل یک اسلایس بزرگ بود می توانستد آن را راحت بخرند و بخورند.

پیتزا در عصر نوین

پیتزا در اطراف ماست. در هر کجا که نگاه می کنید ردی از آن یا در مقابل دیدگانتان است و یا اسم آن را می شنوید. در فیلم ها ، تقریباً در هر گوشه خیابان و رویاهای ما و به دلیل فراگیر بودن و تطبیق پذیری زیاد با انواع فرهنگ ها ، پیتزا را حتی شاید بتوان به عنوان  یک نماد فرهنگی عصر جدید تشبیه کرد.