خیارشور، مالک تاریخ 4000 ساله

ترشی ها و به طور خاص خیارشور تاریخچه‌ای بسیار طولانی دارند و در همه فرهنگ ها یافت می شوند.

به طور میانگین سالانه 5200000 پوند (معادل 2358680.324 کیلوگرم) ترشی فقط در ایالات متحده مصرف می شود که معادل 9 پوند (4 کیلوگرم) برای هر نفر است.

اولین نمونه های شناخته شده خیارهایی هستند که مشخص است در حدود سال 2030 قبل از میلاد در بین النهرین، زمانی که ساکنان شمال هند دانه های خیار را به دره دجله آوردند، ترشی شده اند.

از آن زمان به بعد، خیارشور به یکی از عناصر اصلی فرهنگ‌های سراسر جهان تبدیل شده و به خاطر دلچسبی، فواید سلامتی و طعم لذیذ خود شهرت دارند.

تاریخچه خیارشور

خیارشور حداقل دو بار در کتاب مقدس ذکر شده است و برای مصریان باستان شناخته شده بود (کلئوپاترا بخشی از زیبایی خود را به ترشی نسبت می داد).

هم چنین ارسطو اثرات شفابخش خیارشور را ستوده است.

رومی ها انواع غذاها را از کشورهایی که فتح کرده بودند وارد می کردند و آن ها را برای سفر با سرکه، روغن، آب نمک و گاهی عسل تبدیل به ترشی می کردند.

برای نمونه می‌توان به گاروم اشاره کرد.

گاروم (Garum) یک چاشنی بود که برپایه ماهی شور بود که توانست تا آن طرف دیوار آنتونین در مرزهای شمالی گسترش پیدا کند.

دیوار آنتونین بارویی چوبی با شالودهٔ سنگی بود که رومی‌های باستان در سراسر آنچه امروزه کمربند مرکزی اسکاتلند (بین خور فورث و خور کلاید) خوانده می‌شود ساختند.

از عاشقان خیارشور برجسته تاریخ می توان به موارد زیر اشاره کرد: امپراتورهای جولیوس سزار و تیبریوس، پادشاه جان و ملکه الیزابت اول انگلستان، ساموئل پپیس، آمریگو وسپوچی، جورج واشنگتن، توماس جفرسون و ناپلئون بناپارت.

در ادامه با هم به بررسی زمانی تاریخ خیارشور خواهیم پرداخت.

دنیای باستان

2400 قبل از میلاد

ترشی انداختن  (نگهداری غذاها در سرکه، آب نمک یا محلول های مشابه) یکی از قدیمی ترین روش های نگهداری مواد غذایی است.

اگرچه منشأ دقیق این فرآیند ناشناخته است، باستان شناسان معتقدند که ساکنان بین النهرین باستان از 2400 سال قبل از میلاد مسیح غذا ترشی می کردند.

چندین قرن بعد، با ورود خیارهای بومی هند به بین النهرین، در دره دجله ترشی می شدند.

50 قبل از میلاد

ملکه کلئوپاترا مصر معتقد بود که ترشی های موجود در رژیم غذایی او به سلامت و زیبایی افسانه ای او کمک می کند.

در همین حال، ژولیوس سزار (عاشق کلئوپاترا) و دیگر امپراتوران روم به سربازان خود ترشی می‌دادند تا بخورند با این اعتقاد که آن ها را قوی می کنند.

پس از میلاد

900 پس از میلاد

شوید، یکی از مهم ترین گیاهان مورد استفاده در خیارشور و سایر سبزیجات، در حدود سال 900 پس از میلاد از سوماترای خود را به اروپای غربی رساند، اگرچه یونانیان و رومیان باستان قرن ها قبل از آن به طور گسترده از آن استفاده می کردند.

خیارشور در بسیاری از نقاط اروپا و خاورمیانه به محبوبیت زیادی دست یافت، اما مسلماً در هیچ کجا بیشتر از اروپای شرقی نیست.

عشق یهودیان به ترشی به دوران باستان برمی گردد.

در طول تاریخ ثبت شده، هم نخبگان و هم توده‌های فقیر به ترشی تکیه می‌کردند، در مصر باستان و بین‌النهرین، انواع مختلفی از ترشی‌ها وجود داشت.

1492

در طول عصر اکتشاف، بسیاری از ملوانان در سفرهای بین اقیانوسی از بیماری اسکوربوت رنج می بردند، یک بیماری بد اما بسیار شایع ناشی از کمبود ویتامین C.

کریستف کلمب در سفر خود به دنیای جدید، طبق گزارشاتش، برای ملوانانش ترشی جیره بندی می کرد.

حتی کار تا آنجا پیش رفت که در هائیتی خیار پرورش داد تا برای بقیه سفر ذخیره شود.

و این همه ماجرا نیست: آمریگو وسپوچی قبل از اینکه یک کاوشگر باشد، در سویل، اسپانیا به‌عنوان نگهبان کشتی کار می‌کرد.

به این معنی که او کالاهایی مانند گوشت و سبزیجات کنسرو شده را برای کشتی‌ها تامین می‌کرد.

آمزیگو وسپوچی کاشف و نقشه‌نگار ایتالیایی است که قاره غربی به نام او «آمریکا» نامیده می‌شود. او سفر خود را 5 سال پس از کریسف کلمپ آغاز کرد.

دهه 1650

در سال 1659، کشاورزان هلندی در نیویورک شروع به کشت خیار در منطقه ای کردند که اکنون بروکلین است.

دلال‌ها خیارها را می‌خریدند، ترشی می‌کردند و در بشکه‌هایی در خیابان می‌فروختند.

خیارشور پایش حتی به داخل جنگ جهانی دوم نیز کشیده شد.

در طول این جنگ آمریکا 40% از تولیدات خود را برای استفاده سربازان به خط مقدم می‌فرستاد.

شاید آن دلال ها هیچ وقت فکرش را هم نمی‌کردند که آغازگر  بزرگ ترین صنعت ترشی دنیا باشند.

کلئوپاترا به آن ها سوگند یاد کرد.

ژولیوس سزار و ناپلئون بناپارت هم همینطور.

خیارشور بیش از 4000 سال پیش آغاز شد، زمانی که بین‌النهرین‌های باستان شروع به خیساندن خیارها در آب نمک اسیدی به عنوان راهی برای حفظ آن کردند و هم چنان پس از 4000 سال به راه خود ادامه می‌دهد.