آیا باور می کنید که آمریکایی ها روزانه بیش از 300 میلیون ساندویچ می خورند؟

درست است ، ما هر روز به اندازه افرادی که ساندویچ می خوردند، ساندویچ مصرف می کنیم. چرا که نه؟ ساندویچ ممکن است غذای کاملی باشد: قابل حمل ، برای هر سلیقه ای  و به سادگی یا مفصلی که روحیه تان دوست دارد. ساندویچ دارای سابقه طولانی است ، اما تاکنون همانند آنچه که در این زمان مورد استقبال قرار گرفته است نبوده است. تصور آن دشوار است ، اما زمانی این ساندویچ به عنوان نمادی از گذشته استعماری در نظر گرفته می شد که اکثر آمریکایی های میهن پرست می خواستند آن را فراموش کنند.

همانطور که می دانیم ساندویچ در سال 1762 توسط جان مونتاگو ، ارل چهارم ساندویچ در انگلستان رواج یافت. افسانه می گوید و اکثر مورخان غذا معتقدند که مونتاگو با مشکل قمار روبرو بوده است که او را مجبور کرد ساعت ها سر میز کارت بماند. در طول یک پرخوری طولانی مدت ، او از آشپز خانه خواست تا چیزی را که می تواند بدون بلند شدن از صندلی بخورد برایش بیاورد و ساندویچ به دنیا آمد. مونتاگو آنقدر از گوشت و نان خود لذت می برد که مدام آن را می خورد و با محبوب شدن این ترکیب در محافل جامعه لندن، نام ارل نیز به خود گرفت.

البته، جان مونتاگو (یا بهتر بگوییم آشپزی بی نامش) به سختی می توان گفت اولین فردی بود که به فکر پر کردن مواد بین برش های نان افتاد. در واقع ، ما دقیقاً می دانیم که مونتاگو ایده خلق خود را در کجا آغاز کرد. مونتاگو در خارج از کشور به دریای مدیترانه سفر کرد، جایی که بشقاب های پیش غذا ترکی و یونانی در آنجا سرو می شد. شیرینی ها، پنیرها و گوشت ها همه بین لایه های نان "ساندویچ" می شدند. به احتمال زیاد، مونتاگو هنگام نشستن روی میز کارت از آن ها الهام گرفت.

خلق مونتاگو بلافاصله شروع به کار کرد. تنها چند ماه بعد ، فردی به نام ادوارد گیبون در نوشتن دفتر خاطرات خود این ساندویچ را ذکر کرد و نوشت که "بیست یا سی نفر از اولین مردان پادشاهی" را در رستورانی دیده است که آن ها را می خورند. در جنگ انقلابی ، ساندویچ به خوبی در انگلستان استقرار یافت. شما انتظار دارید که استعمارگران آمریکایی نیز به ساندویچ بپردازند ، اما هیچ گزارش مکتوب اولیه ای در مورد آن ها در کشور جدید وجود ندارد تا اینکه دستور تهیه ساندویچ در کتاب آشپزی آمریکایی تا سال 1815 ظاهر نشد.

چرا این خلق برای مدت طولانی در ملت ناشناخته می ماند؟ به نظر می رسد آشپزهای اولیه آمریکایی تمایل داشتند از گرایش آشپزی در ایالت حاکم سابق خود اجتناب کنند و نام "ساندویچ" خود از سیستم بریتانیایی گرفته شده است ، چیزی که اکثر آمریکایی ها می خواستند آن را فراموش کنند. هنگامی که حافظه محو شد و ساندویچ ظاهر شد ، محبوب ترین نسخه ژامبون یا بوقلمون نبود ، بلکه زبان بود!

البته امروزه اکثر آمریکایی ها رویای خوردن ساندویچ زبان را در سر نمی پرورانند. اما این خوب است زیرا ما از آن زمان ایده های بسیار خوبی برای ساندویچ ارائه کردیم. آن ساندویچ نمادین نیواورلئان ، Po'Boy ، در دوران رکود بزرگ در اعتصاب کارگران تراموا به وجود آمد. دو برادر ، که زمانی خود گردانندگان تراموا بودند ، صاحب یک مغازه ساندویچ فروشی در همان نزدیکی بودند و قول دادند که به هر کارگر اعتصابی که خوش بد شانس بود به صورت رایگان غذا بدهند. هنگامی که یک مهاجم گرسنه وارد مغازه می شد ، منشی ها فریاد می زدند ، "اینجا یک Po'Boy دیگر می آید" . یک غذای اصلی مدرسه ای ، Sloppy Joe ، تقریباً در همان زمان به وجود آمد ، نوآوری یک غذاخوری سفارش کوتاه که به نام "تو حدس زده ای جو!" پخته شد. و روبن ، یک غذای نا حلال گوشت گاو ، پنیر سوئیسی و کلم ترش ، نه در پذیرایی شهر نیویورک، بلکه در اوماها، نبراسکا ظاهر شد. این نام به دلیل یکی از شرکت کنندگان در بازی پوکر هفتگی که در هتل برگزار شد، نامگذاری شد، هنگامی که صاحب هتل آن را در منوی شام قرار داد، واقعاً شروع شد. بعداً در مسابقه سراسری دستور پخت برنده شد.